De Sionsbende en de vazendief

Copyright © 2018 Uitgeverij De Vuurbaak, Hilversum Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of op enige andere manier, zonder voorafgaande schrielijke toestemming van de uitgever. IS B N 978 90 5560 549 1 Omslagontwerp & illustraties: Pankra. com Opmaak binnenwerk: Scriptura, Westbroekwww. vuurbaak. nl Hoofdstuk 1 In de theekoepel · Een nieuwe diersoort · Vakantieplannen · De inbraak in het dorp · Een gevaarlijke ontdekking‘ Hé Wolf, kom eens uit dat dak! Je lijkt wel een aap! Straks kukel je naar beneden. ’ Roos was een beetje ongeduldig. Ze zat met Emma en Kris in de theekoepel op de heuvel, midden in de bossen van het landgoed. Om hen heen stonden bomen in de mooiste herfstkleuren. Voor hen in de diepte lag het meer, als een spiegel zo glad, glanzend in de zon. Ze hadden vakantie, de vier vrienden. Ze kenden elkaar van Wolfs oude school. Emma met haar lange blonde haar was de slimmerik van het viertal. Kris was met zijn zwarte haren en donkere haviksogen de onderzoeker van het stel. En dan was er de spontane wildebras Roos, alias ‘ Roos-van-de-jurkjes’, die er uitzag als een meisjemeisje, maar ondertussen… Ze zouden een week lang bij Wolf logeren. Wolf was een lange slungel aan het worden, een bomenklimmer die altijd vol plannen zat – je kon het al zien aan zijn feloranje stormkuif. Die stond elke keer weer een andere kant op. ‘ Nou, onze vriendenclub. We hebben helemaal geen naam…’ Daar hadden de andere drie nog nooit over nagedacht. Maar misschien was het wel een goed plan. Ze waren tenslotte een échte club, ze waren onafscheidelijk, altijd bij elkaar. Ze pasten ook goed bij elkaar. Ze vulden elkaar aan. ‘ De Vier Vriendenclub, ’ stelde Kris voor. Maar de meiden trokken allebei tegelijk hun neus op. ‘ De theekoepelclub, ’ zei Roos toen. ‘ We zijn geen dameskransje, ’ klonk het vanuit het dak. Ze probeerden nog een paar namen, maar de goeie zat er niet bij. Er viel een stilte. Kris oot tussen zijn tanden, en onmiddellijk stak Tasja haar kop om de hoek van de ingang van de theekoepel. Tasja was de herdershond van Wolf. Een sneeuwwitte hond, die wel een beetje aan een poolwolf deed denken, vond Kris – maar Tasja was liever. Hij haalde het sterke dier aan dat zich gewillig liet knuelen. Toen ineens liet Wolf zich weer uit het dak vallen. Kris, die helemaal in Tasja’s warme vacht was gekropen, schrok zich te pletter, de hond stoof een paar passen achteruit en Roos gilde weer. Emma schudde haar hoofd. ‘ Je kunt het ook niet laten, hè, ’ zei ze. Maar aan de pretlichtjes in haar ogen kon je merken dat ze het eigenlijk wel tof vond dat Wolf zich nooit iets aantrok van wat andere mensen vonden. Wolf was Wolf, en daarom was het bij hem in de buurt zelden saai. ‘ Ik weet het!’ zei Wolf. Zijn ogen glinsterden. Tasja, die inmiddels van de schrik bekomen was, kwam naar haar baasje toelopen. Wolf knielde bij de grote witte hond neer en sloeg een arm om haar hals. ‘ Nou, ’ zei Roos ongeduldig, ‘wat weet je dan? ’ Wolf ging weer staan. Een beetje plechtig zei hij: ‘ We gaan een landkaart maken. ’‘ Een landkaart? ’ zei Kris. ‘ Een landkaart? ’ papegaaide Roos. ‘ Bestaat er nog geen kaart van deze omgeving dan? ’‘ Natuurlijk wel, ’ zei Wolf. ‘ Maar die zijn saai. Volwassen mensen vergeten altijd de leuke dingen erop te zetten. ’‘ Zoals wat dan? ’ vroeg Roos opnieuw. ‘ Klimbomen, ’ zei Wolf. ‘ Die staan er nooit op. ’ Kris snapte ineens wat Wolf bedoelde. ‘ En plekken waar je mooie paddenstoelen kunt vinden. ’‘ Plekken van geheime hutten, ’ zei Wolf. ‘ En plekken waar je over de sloot kunt springen, ’ vulde Roos geestdriig aan. ‘ Of erdoorheen lopen. ’ Typisch Roos. Emma zat ondertussen stil in een hoekje. Ze had haar mobieltje voor zich. Ze was iets aan het opzoeken. ‘ Hè, jongens!’ riep ze opeens. Iets in haar stem gaf de anderen het gevoel dat ze iets spannends had ontdekt. ‘ Ik was een kaart van de omgeving aan het opzoeken…’‘ Slim, ’ zei Kris. ‘ Dan kunnen we er een kopietje van maken en daar de mooie plekken op intekenen. ’‘ Dat is nooit groot genoeg, ’ zei Wolf, ‘we moeten hem natekenen op een heleboel vellen papier en die aan elkaar plakken…’ Emma reageerde niet. ‘ En toen zag ik… dit. ’ Ze hield haar vrienden het scherm voor. Ze gingen met z’n vieren op de bankjes van het theehuis zitten. Inbreker ontsnapt aan politie, lazen ze op de website van R T V Oost. Wolf zuchtte. ‘ Nou en, ’ zei hij, ‘ Er ontsnappen zo vaak inbrekers. ’‘ Beter kijken, Wolf, ’ antwoordde Emma, een beetje streng. Toen zag Wolf dat de inbraak nog maar net die middag gepleegd was, in Wesepe, het dorp dat vlak bij landgoed De Kranenkamp lag, nog geen drie kilometer verderop! Een inbreker was de oude kerk van het dorp binnengedrongen. Daar had hij twee heel grote vazen van Chinees porselein willen stelen, die ooit bezit waren geweest van de middeleeuwse ridder Unico Ripperda, die in de kerk begraven lag. Maar hij was betrapt door de koster, en net voor de politie bij de kerk was aangekomen, was hij gevlucht. Eén vaas had hij meegenomen, de andere had hij moeten achterlaten. R T V Oost citeerde ene Peter Dullaert, een antiquair uit de buurt. ‘ De dief hee niet zo veel aan die ene vaas, ’ wist Dullaert